"Książę mgły" Carlos Ruiz Zafon

"Książę mgły"
Carlos Ruiz Zafon
przełożyli: Katarzyna Okrasko, Carlos Marrodan Casas
Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA
Warszawa 2010

Myślę, że spora część osób doskonale zna i docenia pióro Carlosa Ruiza Zafona. Nie da się przejść obojętnie wobec twórczości, która wyróżnia się na tle innych, pozostając na zawsze wyryta w pamięci. "Cień wiatru" oraz "Gra anioła" to dzieła, które niesamowicie doceniam. Sięgając po kolejną książkę autora czułam, że wkroczę w świat niewyobrażalnie piękny, bogaty i wartościowy. Moje emocje skierowałam na słuszny tor. "Książę mgły" to kolejna perełka w moim czytelniczym świecie.

Uwielbiam przestrzeń, w której główną rolę odgrywa magia. W takim świecie moc czytelniczej wyobraźni frunie w przestrzeń i zdobywa wyniosłe szczyty. Już od pierwszych stron książki czułam, że płynę w odpowiednim kierunku i nie mogę zboczyć z trasy. Podróż owładnęła moje myśli całkowicie. Czułam się częścią opowieści, czułam się członkiem rodziny Carverów. Myślę, że równie mocno polubicie Maxa, Alicję, Irinę i ich rodziców. Mroczne widmo wojny zmusza ich do przeprowadzki. W 1943 roku ich świat obraca się o niezłą ilość stopni, gdyż przeprowadzają się do małej osady rybackiej u wybrzeży Atlantyku. Ich świat nagle zalewają same znaki zapytania, boją się nowego, nie wiedzą co ich czeka, zostawiają jednocześnie przeszłość, którą kochali i doceniali. Nowa posiadłość to magicznie mroczna i tajemnicza miejscówka. Budzi strach. W głównych bohaterach i samym czytelniku. Całość doprawia fakt, że w przeszłości mieszkała tutaj rodzina Fleischmannów, która przeszła traumatyczne sytuacje. Ich młodziutki syn utonął w morzu w niewyjaśnionych okolicznościach. Carlos Ruiz Zafon niebywale łatwo przyciąga naszą uwagę, mimo że akcja toczy się spokojnym torem, a sama książka jest krótka. Magiczne pióro pisarza buduje napięcie i przedstawia miasteczko niczym ginący za mgłą wrak ludzkiego życia. Spokojne perypetie rodzinne zmienią się w pasmo niewyjaśnionych i przedziwnych sytuacji. Boicie się klaunów oraz starych posągów? Autor postara się wzbudzić Waszą wyobraźnię - gwarantuję! Ciekawym wątkiem w całej opowieści okazuje się zatopiony pod koniec pierwszej wojny światowej wrak statku. Mam wrażenie, że wrak ten staje się centrum dowodzenia i doprowadza czytelnika do obsesji na jego punkcie. Wisienką na torcie będzie zaś Książę Mgły. Spełni on każde życzenie, doceni każdą z Twoich próśb. W zamian jednak żąda stokroć więcej. Przekonał się o tym latarnik i jego wnuk. Ich historia to zaś kolejny powód, by przeczytać pierwszą w dorobku książkę pisarza.

"Dopiero z upływem lat zaczyna się dostrzegać pewne rzeczy. Teraz wiem na przykład, że życie dzieli się zasadniczo na trzy etapy. Najpierw człowiek nawet nie myśli o tym, że się zestarzeje, że czas płynie i że od pierwszej chwili, od samych narodzin, zmierzamy do wiadomego końca. Kiedy mija pierwsza młodość, wkraczamy w drugi okres i uświadamiamy sobie, jak kruche jest nasze życie. To, co z początku jest tylko bliżej nieokreślonym niepokojem, przybiera na sile, stając się wreszcie morzem wątpliwości i pytań, które towarzyszą nam przez resztę dni. I w końcu u kresu życia rozpoczyna się trzeci etap, okres pogodzenia się z rzeczywistością. Wówczas nie pozostaje nam nic innego, jak tylko zaakceptować naszą kondycję i czekać".  Cytat ten ewidentnie podkreśla jak pięknie przy analizie książki pochłania nas zamysł autora. Pragnie wzbudzić on nasze sumienia, zmusza do głębszej analizy i wciąż na nowo podkreśla co ma największą wartość. Wyrazistość ukazanych bohaterów wiąże się z ich trudnymi psychologicznie problemami. Każdy z nich miota się i szuka rozwiązania. Każdy skrywa małe tajemnice. Walka o swoje własne ja i uczucia innych wysuwa sie tutaj na spore prowadzenie. Całość krąży wokół tematyki życia, śmierci, wyborów, które stają przed nami niemal na każdym kroku. Wyobraźnia i miejscowe legendy mogą okazać się najprawdziwszą prawdą. "W nieskończonym wszechświecie było zbyt wiele rzeczy, których ludzki rozum nie ogarniał". Z takim też przesłaniem zostawia nas autor. Nie ma jednoznacznej odpowiedzi, brak idealnej kombinacji myśli. Zastosowano tutaj naprawdę sprytne zabiegi.

Polecam książkę miłośnikom literatury Zafona. "Wiele lat musiało upłynąć, by Max zapomniał wreszcie owo lato, kiedy odkrył, właściwie przypadkiem, istnienie magii". Sięgnijcie po "Księcia Mgły" przypadkiem, wpadnijcie w wir jego wydarzeń i na długo pozostańcie w świecie pięknym i niesamowicie zjawiskowym.

Cykl Trylogia mgły:
1) "Książę Mgły"
2) "Pałac Północy"
3) "Światła września"

Zapraszam również na recenzję:
1) "Labirynt duchów"